Tragedia

[Bronisław Jaśmin]

chroniłem ogniska
ostatnie noce plądrują ulice
położą na rozstajach sen
kiedy odszedłem
by szukać pod powieką płonących spacerów
znakami związanymi na wietrze i w ogniu

ze skóry zszedł grobowiec śladami łopianu
las rodził się językiem pod jasnym jeziorem
na dnie którego słońce zmieniało się w rybę

wlókł liśćmi podobnymi do kubków smakowych
gorący pocałunek mierzony w obłoki
gdy dym dosięgnął nieba strop nad czarnym lasem

natura czyli mżawka dym kąsała wściekle
miłością pocałunkiem dymiącym i deszczu

chroniłem więc ogniska schowane pod sercem
gdy wzięło mnie na zazdrość
mierzoną w naturę

świat będzie teraz inny
czas odwróci ręce
horyzont w kalendarzach otworzy mi oczy
już nie ma cię w źrenicach
pamiętam las czerwony
zakwitłaś wśród gałęzi
zmieniłaś się w topolę
okrytą czerwonymi liśćmi
na kościach niosłaś kwiaty

świat będzie teraz inny