Poezja matematyki

[Bronisław Jaśmin]

liczby są poezją ciszy
matematyka w jeziorach liczyła równanie
parowanie przenikało do znaku równości
uśmiechy to przedziały między snem a słońcem
zakrzepło na kącikach ust wędrowcze szczęście
dobro zaplatało oddechy na sumie
zło głowy rozbijało w działania minusów
to taka odsłona innego rzemiosła
malującego oddzielne obrazy
wielkiego wybuchu gdy liczby się stały
czarnymi zwierciadłami dla czarnej przestrzeni
nastało to zakole na wielkim zegarze
nad brzegiem którego wyrosło myślenie
powietrzem ludzkość lgnęła do gwiezdnych kieszeni
wyjęła z nich rachubę a potem monety
i wlewał człowiek przestrzeń liczbami do źrenic

poezja pożyczała promienie od liter
języki z kalkulacją stawały się pewną
algebrą porzuconą na wietrze i w sercu

[Ran_Gis]

'i wlewał człowiek przestrzeń liczbami do źrenic'

-i szumi.. i przelewa się.. matematyka w poezjotykę..

poz R