Haiku

[Bronisław Jaśmin]

Pisałem dumne haiku gdy byłem samotny
gdy świat okrążył gniazdo niewiernych obietnic
hodowanych w oślepłych zagrodach bez światła
sen był paszą i między kosmkami ujść z łodyg
nanosił pajęczynę pod śniady koloryt
lub imaginację otwartych obrazów

promienie otworzyły mój język na niebo
poranny deszcz napoił
pioruny wzruszyły

przyniosły zadumane niezłomnością słowa
zasypiałem w kołyskach dla wszelkiej nicości
w dymiącej niepamięci siedemnastu wersów

gdy pokutuję z obłokami

*

horyzont klęczy
w słońcu plecionka ciszy
położy wieczór
------------------------------------------------------

widziałem


**

piękno na liściach
oczy były plugawe
wdzięk snem kołatał
------------------------------------------------------

wędrować pod skrzydłami z powietrza
i zegarów


***

wyrastać w słońce
wzgórza czytały stopy
od traw i ziemi

(...)

kolejno wędrowałem od świata do świata