Jeden z dwunastu-Pażdziernik

[Józef Bieniecki]

Jeden z dwunastu - Październik

Październik smutny, mgłami bezsilny,
Oczu łez pełen, w drzewa kikutach,
Czasem jesieni melancholijny,
Lasem skazańca pora przykuta.

Wie, odejść musi. Czy straszna droga?
W drzewach samotnych szemraniem pyta,
Nieokiełznana, śmiertelna trwoga,
Kroplami deszczu na liściach czyta.

Na chryzantemach zawiesił oczy,
By w Święto Świętych policzyć cienie,
Jak koszmar świata, wieczystej nocy,
Na sercach zasiać przestrach, zwątpienie.

Na chmurnym licu niebo skrzatami,
W bezwładzie smutne przegania chmury,
W gwiazdach zamglonych patrzą oczami,
Wiatrem złośliwym rozdarte pióry.

Październikowy przejdzie w listopad,
Liściem ostatnim z drzewa już spadł.
I soplem lodu zamrozi słupem,
A jesień życia zakończy trupem.

Józef Bieniecki