Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Próba zrozumienia

Bronisław Jaśmin
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Bronisław Jaśmin

Bronisław Jaśmin

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Gdy patrzysz w słońce wtedy doświadczenie wiatru staje się na tobie lasem na odłogach.
Jak nazwać słowa pierwszym odniesieniem nieba pod zmęczonym wzrokiem?
Wyrasta między wiarą dłoni w mądrość palców elastyczna cisza -
biegnąca z żył do żyły, szukająca drzwi.
I nawet gdybyś bardzo pałał w niej odnaleźć nadal dla nich puste miejsce,
ty sam oderwiesz zawias zamykanych powiek.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Południowe wargi uginają piętna pod cieniem zachodu -
gdy wiele zmierzchów padło nad przestworzem (zaplatanym wrzeniem) z gardła,
skazującego płaty odkrywania wejrzeń na pustynne skały.
Zachodu cień jest rzeką, która nie zdążyła odczytać czcionki swego nurtu,
wysychającej na stronach koryta...
Bo ta część jej powieści wymaga największego poświęcenia.
Jest wiatr - okładka prawdy. Oddech, wiatr i oddech. -
Wcześniejsze dnia zmierzchanie.
Sen i dialog z mgłą.

Dlaczego tuż o świcie nigdy nie poczujesz słońca przeklętego?
Lecz staraj w ujściu rzeki wciąż próbować wody.
Być może wargi będą dla nich drugim źródłem.
I westchniesz: "Wszystkie wody dźwigają źródlane oddechy."
A wydech jest ofiarą budowania ujścia.

Dlaczego tuż o świcie nigdy nie poczujesz słońca przeklętego?
A może tu tłumaczyć trzeba tak jak z rzeką?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tie-break
      iluzja

      Przez tie-break · Opublikowano

      wyobrażał sobie człowiek nie wiadomo co gdy jesień szczodrze częstowała miodowymi cukierkami z kradzionego   mówiła - jestem czekam światło czepiało się rąk   myślał - przezimuję w tym przytulnym wierszu   a to tylko kolejny opuszczony dom ostatnie słowo dopala się gdzieś w kącie łagodność nagle obca oblepiła słodkawym zaciekiem strzaskany wykusz   tego oswojenia nikt nie weźmie na siebie   są jednak niekończące się drogi szlaki trasy przez kolejne północe są inne imiona które wejdą w nawyk   wystarczy otrzepać się z liter i obrazów pozwolić aby wiatr nagle   spłoszył     Pusty dom - Tie break/ sierpień 2025  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Amber
      3 wiersze

      Przez Amber · Opublikowano

      @Dekaos Dondi   Spacer w krainie czarów na krzyżówce T trzech wierszy :)
    • Amber
      Piknik nad lewitującą skalą

      Przez Amber · Opublikowano

      @huzarc  Rozkłady codziennych pociągów mają potencjał na spokój i równowagę, ale są bez znaczenia... wobec spotkania z absolutem .
    • Duszy Szept
      Dwie dusze z różnych światów

      Przez Duszy Szept · Opublikowano

      Spotkali się przypadkiem, jak dzień i noc. On z głową w chmurach, z sercem, które czuje wszystko naraz. Nie szukał relacji, tylko połączenia. Takiego, które budzi w środku spokój, a nie tylko daje obecność. Dla niego miłość to nie plan to droga, przez którą uczysz się siebie. Ona z ziemią pod stopami, z sercem, które bije w rytmie rozsądku. Nie szukała magii, tylko równowagi. Dla niej związek to coś, co ma działać jak dobrze zbudowany dom: stabilny, logiczny, przewidywalny. Nie ufała uczuciom, bo wiedziała, że potrafią zwieść. On widział w niej duszę, Ona w nim emocję. On chciał czuć, Ona chciała rozumieć. I choć przez chwilę ich światy się zetknęły jak nocne niebo ocierające się o brzask to oboje czuli, że ten moment nie może trwać wiecznie. Nie dlatego, że czegoś zabrakło. Ale dlatego, że miłość potrzebuje wspólnego języka. A oni mówili różnymi równie pięknymi, ale nieprzetłumaczalnymi. On odszedł z sercem pełnym uczuć, których nie mógł wypowiedzieć. Ona została z myślą, że to wszystko było zbyt skomplikowane. I choć każde poszło w swoją stronę, to w pewien sposób oboje wiedzieli że ta historia była potrzebna. Bo on nauczył się, że nie każda głęboka więź musi trwać wiecznie. A ona że nawet najlogiczniejszy świat potrzebuje czasem odrobiny magii.
    • Poezja to życie
      Mówisz tak

      Przez Poezja to życie · Opublikowano

      Mówisz "tak" Mówisz "nie"   Potem słyszę  Myśli twe    Odbijają się  Tak nagle    Echem od czterech ścian       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...