Szczęście

[Bronisław Jaśmin]

wrysowywałaś cień stóp wzdłuż ogrodu
chociaż godziny jak topielce unosiły się w powietrzu
oczami przytulałaś pożogę światła na powiekach

chyba to był lipiec kiedy wpatrzony w zepsuty zegarek
którego mi podarowałaś wcześniej od zapachu
obserwowałem rodzące się korki na przedmieściach

nigdy nie potrafiłem tobie do dna wyznać
że są podobne do słów które szeptałaś na bladych spacerach
uroki ulic rosną na zatorze chwili
to ona nosi zegar i kilka wskazówek

kiedy ostatnie korki na wylegujących się przedmieściach
przypominają że ludzie tak toną we szczęściu