Olśnienia

[Bronisław Jaśmin]

burza łapała za gardło obłoków
wsysała swe pragnienie w powietrzną tchawicę
na zegarach ustawał wzorcowy aerobik
dla dróg z podwiniętymi spodniami
rozpinających guziki koszuli -
doszyte drzewa na czarnych uśmiechach

podniosłem cień
zaniosłem go słońcu i gwiazdom

po chwili zatańczyły promienie na głowie
ubrany we zwierzenia szukałem pejzażu
przy którym mógłbym łapać do godzin zazdrosnych
potęgę kosmosu wykręconą ogniem - gimnastyką nieba

są susze niezniszczalne gdy słońce podnosi
pod sobą dla nich szpital i łóżka w językach
noc przyjdzie wypatroszy żar tętna posuchy

marzyłem o wspinaczce z motylem wśród tętnic
wzrok kładę jak chleb czerstwy na stołach ze światła
wzrok przymknie swój ślad niby jak dzwony akwenów
widziałem się w niewinnej swoistości panem
pożarów i wszechwiedzy

grzmotami w tętnicach