Sonet

[Bronisław Jaśmin]

Nie liczę na godziny słyszące w obłokach,
Wschód słońca poruszony na garbach równiny.
Wychodzę w świat zuchwały jak zieleń z łupiny,
Co wiatr bordowy kładzie na powiewnych krokach.

Rzuciłem snu przepaście w nicość, gdzie zajęczy
Marzenie obrócone w gliniane przesądy.
To wszystko co odczytam na niebie to lądy
Zranionej wyobraźni przez promień pajęczy.

Pamiętam jak rodziły się w brzuchu źrenicy,
Te wszystkie białe światła tańczące na stołach.
Sen deptał szare kości jak gorąca smoła.

Wchodziłem na tarasy i milczałem z słońcem.
Aż wreszcie odchodziłem z jedbawnych nożycy
Muzyki, nad rozkładem gleb w wielkiej gorączce.