żabka

[Rif Notsel]

na zielonym listku
dryfując na wodzie
zielona żabka siedziała
kumkając do słońca
ufna w nadzieję
na swego księcia czekała
a książę był blisko
pełen miłości
całe życie swojej żabki szukał
kiedy wreszcie znalazł
całując jej usta
do serca sercem zastukał
żabka oniemiała
ze szczęścia płakała
w księżniczkę przemieniona
a książę z rozkoszą
pijany miłością
pochwycił ją w swoje ramiona
i tak do dziś dnia
całując jej usta
wybrankę do piersi swej tuli
a ona rozkoszna
w łóżku wieczorem
naga jest, bez koszuli
w tajemnej alkowie
od słowa do czynu
od czynu do słowa
rozkoszą spleceni
pracują wytrwale
by żabka powstała nowa
by książę kolejny
pocałunkiem wierny
mógł cmoknąć w pyszczek swą żabkę
by nowa księżniczka
z żabki przemieniona
wspomniała na liściu prababkę