Wiersz drugi

[Bronisław Jaśmin]

I

wszystko się skończyło
zniknęły kwiaty które huśtały się na oczach
pocałowały niebo albo odwłok równin

wspomnienia mogły zmieszać
przyjścia ze szkieletem wody
ona zakładając skrzydła - zacienienia wspomnień
nakłada nurt jak grudy
grzęźnie w nim nie mogąc złapać bliskiej dłoni
tej linii brzegowej
przez którą blask zakopał tunel

zanikło odkrywanie na kołczanach brzegów
źrenicy która wzrosła w miarę gwiazdy koron
żonglujących obłokami filujących drzew
na stołach pod trawami ustawiały karty

II

zatwierdzone rzeki napięły dnem cięciwy łuków
na palcach celujące w kiełkujący uśmiech
uśmiechy otwierają swoje narodziny
jedynym pragnieniem zjęzyczenia wału
przed krnąbrnością nurtów

zostawiamy kroki w gęstych starorzeczach
motyle na nich wypasają barwy
-----------------------------------------
oczy wynurzają się z odbicia
nowe wyspy wschodów
nie widząc czarnych brzegów
----------------------------------------
dłonie odbijały chmury
wpadały w dawne formy
rozlanych
odtrąconych bliźniąt

dorzecza zakwitały
gdy rąbały twarze