Wiersz 1

[Bronisław Jaśmin]

wkładałam dzień do toreb zbierających barwy
na oddychających krużgankach czarnymi wiklinami
słowa przykładały bodźce na języku do śmiejących luster
czas z nosa kichał wiosną czekając na chusteczki

nad jeziorami słońce w ustach uszczelniało brzegi
wpasowywało je w krawędzie swego podniebienia
wkładając do ust czekał aż zagłaska przypływ
że całkiem wyschnie liżąc mu zmęczone stopy

otwierał okna w oczach
wietrzył dym po paleniskach rozniecanych w łóżkach
wczoraj palił niebo na fajkach konarów

poszukując znamion roztrzaskanych słów
przewieszałam oczy na zamglonych liściach
pozostawiających napisy odciśnięte w stawach październików
tuliłam się do trawy każde źdźbło składając w inną samogłoskę
słowa kładą odciski piśmiennictwem równin
z żółtymi wyżynami które przychodziły
obalać cykl jesiennych praktyk jaskiniowych

odciski słów unoszą pismo chmur na stawach bladych październików

[Bronisław Jaśmin]

Wyprzedzając drogich czytelników wspomnę, że co do tego wiersza mam mieszane uczucia, więc czekam na jak najwięcej opinii i komentarzy. Wiersz się pisał krótko i jest z dzisiejszego dnia. Mam wahania czy nie za szybko, choć moją cechą jest pośpiech przez który i tutaj w pisaniu bardzo wiele tracę. Niestety, takich przyzwyczajeń ciężko jest się wyzbyć. Wrzucę też go do warsztatu. pozdro :)

[Hauru]

Jeśli autor musi bronić swojego wiersza nim ktoś w ogóle go skrytykuje to taki wiersz nie godzien jest krytyki. Jednak mimo to przeczytałem i z czystym sumieniem mogę powiedzieć że powyższe rzeczywiście jest prawdziwe i wiersz jest po prostu zbitką słów które zdają się do siebie pasować semantycznie ale nie rytmicznie i metrycznie. Zupełny bałagan i chaos. Nie śmiałbym powiedzieć że da się to naprawić. Jak dogorywającemu zwierzu trzeba wystrzelić litościwy nabój celując w głowę.