Chaos, mój brat.

[Diego Farmaego]

"Zdradziłem siebie, słyszę podszepty,
echo zakłamania, pogłos tandety,
wewnątrz mnie gra orkiestra wirtuozów
chaosu, którym nie odebrano głosu.

W niczym nie dostrzegam racji.
Nie pasuję do innych karnacji,
wysławiam ego, na przemian z nim walcząc,
brak punktu widzenia, wieńczę słowem znam to.

Kocham zwycięstwo, przejawiam destrukcję,
wielbię swe serce i substancje smoliste,
wysławiam prawdy życiowej mądrości,
by poczuć smak bezsensowności.

Niech żyje nam, to co ma żyć,
burdel(lub zamęt) królestwem, Jednia koroną,
Separacja to mit, ale chcemy w nim tkwić,
zjednoczenie to kres - Tak mówimy wszyscy".

[Hauru]

Jesteś jak Nietzsche piszący wiersze. Filozoficznie głęboki - językowo trudny.
Nie mogę tego negatywnie ocenić ale także nie mogę powiedzieć że się podobało.
Od czytania twoich wierszy boli głowa, a najbardziej boli serce, bo to cholera jest dobre, ale strasznie anty-czytelne.