Noce i dnie

[Józef Bieniecki]

Noce i dnie

Gdy się nocy dzień już kłania,
I zamyka oczy.
Ciemny welon powitania,
Śle pod stopy nocy.

Widma straszne i pokraczne,
Zawieszone w drzewa.
Na straszydeł zawołania,
Nocą ptaków śpiewa.

Na mokradłach mgiełki zwiewne,
W ogni bagien oku.
Nadsłuchują drzewa śpiewne,
Sunąc krok po kroku.

Nocy wezyr z lampą w ręku,
Przyświeca, to chowa.
Niepojęta siła lęku.
Jego łysa głowa.

Ryknął niedźwiedź, chrobot dzika,
Powtórzyło echo.
Drży ze strachu już osika,
Tuż pod lasu strzechą.

Mrowie świateł w nieboskłonie,
Świętojańskie, w ziemi.
Jak księżyca iskry w szronie,
Witają z wszystkimi.

Atramentu w stawie tafla,
Lśni gwiezdnymi łzami.
I pomnaża nocy piękno,
Lustra milionami.

Noc zamaże jutrznią rankiem,
A gwiazda południa.
Roztawając się z kochankiem,
Zakochana- cudna.

Józef Bieniecki

[Hauru]

"si linguis hominum loquar et angelorum [..]"
No właśnie, ani w jednym ani w drugim nie sposób mi wyrazić jakości tego dzieła.
Widać w nim kunszt mistrzowski i długie lata praktyki wyrażone w setkach wierszy.
Czyta się lekko i przyjemnie. Prawdziwa uczta dla oczu i ducha; anioł który rozwinął swoje skrzydła.