Uprawialiśmy ziemię...

[Bronisław Jaśmin]

uprawialiśmy ziemię i niemal tak zręcznie
jak uśmiech zwany rzeczą słabych
przystrzyżony korzeń nad pyleniem słońca

kolejne dni za sobą zabierały świece
wosk plątał się z imieniem przewiązanym dymem
jedynie brzeg nadmorski odczytuje stopy
sadzące symetryczny brzeg przewędrowaniem

to tam gdzieś się unosi w kościach mój horyzont
czerwony w którym trzeszczy coś w ładowniach mięśni
marzenia są rodzone po to by równały
przyrodę i naturę gdzieś w moich paznokciach

rachunek przypadłości prawdopodobieństwa
upada zawsze z chmury która jest pod nami
on zlepia każdy poród w nagły dygot olśnień
szpitalny horyzontu albo poronienia
w minutach spływu oczów na kajakach z powiek
nachalnych wód dorzeczy do rzeki najdłuższej

umysły to zakola
lądujemy na kolejnych starorzeczach
przekonań i stanowisk

kolejne dni jak dachy wschody i zachody
perkusja rozświetlona głębokich dachówek

z ładowni mięśni tylko sen w otwartych oczach
wzmagany jest przez światło go porywające
dosięga wreszcie szczytu południa i ładownia
wypuszcza go niosąca za nim kroki w ciemność
w ruiny warg i twarzy

[Ran_Gis]

- ot takie "dygre" techniczne: chyba o raz za dużo 'ładujesz mięśnie'.

pozdr.zawsze serd. Ran

[Hauru]

Odważna próba zaatakowania poważnego wiersza, i choć nie do końca udana to "Audentes Fortuna iuvat decoratque corona". Kto wie, może z czasem i za tą odwagę los ciebie koroną uwieńczy.

Próbuj.