prawda, wiara, wybaczenie

[Rif Notsel]

harfy magicznym brzmieniem
tajemnicą kochania
falami spiętrzone w głowie
bałwanem wód oceanu marzenie
sercem rozdartym wypowiedziane
czczone bóstwem w połowie
najpiękniejsze, stęsknione
wyczekiwane
ponad wszystko kochane

rozpruło duszę workiem ziemniaków
kamieniem spadło z nieba wysokością
zszargało wiarę wkręconą w imadło
zbryzgało znaczenie czystości
spaliło białe na popiół
kłamliwie znane
snu oszukane

jak cios nożem w serce bez litości
bożek marny, uzurpator pragnień
hołdem wznoszonym kłamliwie
na piedestale uczuć z dumą postawiony
gdy prawdy zabrakło tkliwej

grotem rdzawej strzały
w sumienie wrażone
gdy krwią spłynęło
i przybiło krzyżem
przez sen wymawiane
a jednak zdradzone
nadzieją tulone
bez nienawiści

gdy pragnie iść wyżej
kochaniem zbawione
pozostałe miłością
prawdą odkupione
lecz sponiewierane
wiarą wybawione
jedno tylko
imię
...
takie czy inne
wszystko wybaczone
by zatriumfowała
dobroć ludzka