Przeklęte myśli

[Józef Bieniecki]

Przeklęte myśli

Weź, ogarnij myśl szaloną,
Która niebem pędzi, wroną,
Lub na skłonie błyskawicą.
Niecnych bezceństw grzmi dzwonnica,
Wężem syczy, rozsierdzona.
Myśl kłamliwa i szalona,
Wychudzona zełza, wścibska,
Skośne gada jej ślipiska,
Jadu kropla, całe dzbany.
Myślą wnętrza, wyuzdany.

U pomnika przed cokołem,
Kuta z znawstwem i mozołem,
Myśl przeklęta, przez miliony.
Stoi w kłamstwie, niewzruszony.
Od Stalina czczą wnuczęta,
W młocie z sierpem, rozwinięta,
I od carów mści niecnota,
Dzici młotów, car hołota.
Z dybów w łagry, w Sybir knuty,
Tak być musi - łeb zakuty.

Niegrzecznego babcia ima,
Wszechobecna zima.
Gospodarność ludzi wschodu,
Nieporządku, brudu, głodu.
Widmo śmierci i upadku.
I odwiecznych niedostatków.

Józef Bieniecki