Enklawy

[Bronisław Jaśmin]

wargi zostały powołane jako zręczne cięciwy
zakładane pierścienie są głodne na palcach
opuszczonych gdy ich uśmiech pójdzie zdradą z wiatrem -
- opuszki odwracają płótno dnia od tętnic
gdy znowu są wydane
na głód bez chomąta z blasków

to naprawdę enklawy

języki takich tworów pod śliną ścięte dziedziczeniem
dziedzice ojcowizny
a słowa osadzają krawędź na granicach

o wschodzie niebo pęka
a potem pękają enklawy języków

język powołany blaskiem

słońce przychodzi stylem retro
wyszukanym kabrioletem
pod namową wschodnich wiatrów
skuwającym górskie szosy okowami uschłej trasy

pod namową zaszłych wiatrów

po wodach płynie
jak przedwczoraj ostatnie liście delfinami

wszystko jest enklawą

potem to tylko jest aneksja
zabawnych wspomnień
snów w orzechach

zostaje duma że się stoi na gruntach po zamiarach
zatrudnionych czasów na usługi z grud fryzjerskie
lub siedzi na fotelu
enklawie słabych minut wysysanych z kości
gdy jeszcze sercu
jesteśmy enklawą

jest wiosna
ekspedycją wędrownego pulsu
u starców nie znajduje siebie jako okrąg

serca dla miejskich oddechów kastrowanych
to nic już nieznaczące przekrwione enklawy

poczekam na kastrację łuku hipodromu z chmur
skrzydła miasta
skrzydła
odbicia białych dachów na dłonie nie wytrysną