Smyczki przesuwają się dźwięcznie po strunach...

[...]

Smyczki przesuwają się dźwięcznie po strunach
Jako miriady natur niebiańsko-ognistych,
Jak noże zaostrzone na Twoich uczuciach,
Jawią się ponad cieniem szczęść nadwiekuistych,

Bo prawdą, że drżenie i szczyty wszelakie
Przy Twojej, tak wieloznacznie bogatej, postaci
Zdają się niewartospojrzennie jednakie,
Więc tracąc je wszystkie niewiele bym stracił

I trudem opisać z precyzją zalety,
Speszone litery wzrok wbijają w ziemię,
Gdyż w barwach mnogości Twej duszy planety
Bezkresne gam dźwięków przeróżne przestrzenie

Zostaje mi tylko język przekląć śmieszny
Niezdolny utrwalić tak lotnej istoty
Zachować na zawsze Twój wygląd powietrzny
I czerpać od Ciebie upojnych snów loty