Żałoba kochanka

[Bronisław Jaśmin]

Przytomność tracę w żyłach, zasypiam w zegarach,
W źrenicach, niby słońca kształt kropli przed barwą.
Co spada ze wskazówek jak z gałęzi, w krtaniach
Przemokłych, choć korzenie śpią z dachem ze wzgardą.

A suche są gdy wilgoć dopadnie konary.
Przytomność tracę w oczach gdy widzę na niebie,
Cień twarzy twej w obłokach - to prawie łachmany.
Gdy kroki z mgnień zastygły krzyż kładąc przed siebie.

Lecz chmury się rozwieją mój oddech sierocąc.
I śpię w zegarach - łożach, a słońce to trumna.
Świt nowym jest robakiem w mych słowach śluz mocząc,
Już dąży ku przestrzeni i zżera ją w urnach.

Co robię? Dokąd zmierzam? Koronuję marność!
Swe oczy puszczam w owe postrzępione chmury.
Lecz spadnie deszcz i zmyje całą słów zapalność,
I krwi gwar co jak pędrak do serca - do trumny

Z pogwarem słowa cieknie i w końcu zastanie,
Owiany wonią róży szkielet a w pobliżu,
Zerwaną z kręgów czaszkę, która grzała krtanie,
Gdy słowa oczu ognik rok temu w Asyżu.