Obraz

[Ida Arvona]

Namaluję cię językiem
Po śladzie wspomnień
Kreskę postawię namiętności
byś poczuł jak się rodzi
obraz

Namaluje cię dłonią
która najlepiej pamięta
jak spaceruje się linią pleców
gdy słońce wdziera się bezwiednie
świt

Namaluje cię spojrzeniem
zatopionym w oczach twoich
przesiąkniętym uśmiechem
wciąż głodnym
nienasyconym

Namaluję cię oddechem
Trochę tym przyśpieszonym
troche tamtym spokojnym
w ramionach
uśpionym

Namaluję cię tęsknotą
za ustami
za dłonią
za uśmiechem
za spojrzeniami..

Obraz skończony
Słodko wyidealizowany
Wyryty wspomnieniam
skamieniały słowami

[taki nik]

Może zamiast językiem lepiej będzie ustami. Konsekwentnie będzie w pierwszej strofie zacząć od "namaluję cię". Nie rozumiem: "Kreskę postawię namiętności". Sugeruję zrezygnować z:
"Tak" w czwartym wersie pierwszej strofy, "tym" w drugim wersie drugiej strofy. Pamiętaj o "ogonkach" w "namaluję".
Pozdrawiam

[Ida Arvona]

dziękuję za komentarz, po sugestiach i przeczytaniu ponownym wprowadziłam kilka zmian. Język zostawie jednak na swoim miejscu :) co do kreski namiętności, wiersz nosi tytuł obraz, który powstaje niejako z kreski stąd kreska namiętności ;)