Świnki

[B.A.C. Stork]

Lubią ludzie żywe świnki…
Lubią krówki, kaczki, kurki.
Wręcz kochają je rozmnażać,
Przy pomocy szkła menzurki.

Gdy narodzi się stworzenie,
Wśród fermowej porodówki…
W ucho wbiją kolczyk-dowód,
Że ten produkt jest z próbówki.

Gdy podrośnie już maleństwo,
Z braćmi jedzie do tuczarni…
Tam do ciasnej trafia klatki
I doświadcza w niej męczarni.

Stojąc w ciżbie dni, tygodnie
Antybiotyk w paszy zjada…
Przeżyć w takim otoczeniu,
Wyczyn wielki to nie lada.

Lubią ludzie karczki, zadki,
Tak jak Jasia, świnki tuczyć.
A swe dzieci miast miłości…
Bezduszności muszą uczyć.

Gdy w dorosłe wejdą życie,
Człowiek wczasy im funduje.
Do rzeźnika wiezie dumnie,
I bezdusznie je morduje…

Potem wędzi, smaży, piecze,
Mięso w pęto kiełbas tłoczy.
I choć karmił, chemią tuczył,
Łez nie ronią jego oczy…

B.A.C. Stork