Schadzka

[Bronisław Jaśmin]

Były takie ogrody... pamiętam.
W nich można było oddechem - grządkami,
pielęgnować świeżo zasadzone krzewy - rozpuszczone włosy.
I kwiaty - kruche wargi szeptem blask wznawiały,
w te noce księżycowe w których ciężkie głowy
wyrastały na ukosy w kwitnące ukrycie.
Były jak brzoskwinie ciążące gałęziom,
że powiew znowu nam źle wybrał w opasce - zachłanności.
W stosunek wdał się z wichurami nie patrząc na powietrze - na nas.
Nazajutrz ogrodowe w modlitwie konającej,
brzoskwinie korzeniami do słońca przylgnęły.
A my zeszliśmy z niego, każdy innym liściem,
bo z oczu promieniowań owoc
nie wrzucił nikt z nas do tyglowej
głębiny roztopionej formy wulkanicznej krwi.
Więc powiew tam źle nam już wybrał
i z twarzy czyniąc szachownice,
roszadą dni rozgromił oddech - fałszywy słońca pieniądz.