Zakwitły drzewa przed obrazem...

[Bronisław Jaśmin]

Zakwitły drzewa przed obrazem
zapchlonym przez sumienia w wiatrach.
Zakwitły wszystkie powiewami,
a burzy zegar liście gmatwa.
Co inne cień odniesie w blaskach,
zanosić będzie jakby w dzbanach
już pustych do pełnego słońca.
I potem stanie nam przed twarzą,
i rzuci słowa - ból witrażom,-
kolorów potrzaskanych oczów.
Do drzew przybitych, do proroków.

Staniemy wspólnie pod tym niebem,
będziemy głos przepalać ziemią.
A myśli w słowach snów powiewem
na dnie odbitym zatraceniem,
ostatnich figur jak kryształy,
walczące w słońcu o tron chwały.

Już pora wracać. Na mnie pora.
Cień drzew uderza ze mną w ziemię.
A za nim idę swoim cieniem,
by w świcie stać się znów kamieniem.