Kasztany kwitną...

[Bronisław Jaśmin]

Kasztany kwitną w tobie płynnym wznoszeń cieniem
Żaglowców - warg pod klify słoneczne i dumne.
A wiatr jest sługą czasu, naszym uprzedzeniem,
Jedynie on, że skrywa twarz morską we trumnie.

Bo czas jest niby morzem gdy mroki wstępują,
Tancerki w alabastrach zamglonych księżyców.
Dziś będę wisiał w słowach, szubienic naturą,
Modlitwą warg - gilotyn, przeciętych oddechów.

Aż wreszcie ten klif runie przez moje oblicze,
Gdy nasze życia - fale niewolą w dzień ślepną.
Przeczytam raz ostatni o drzewach i świcie,
Drżącymi dłońmi wiatru przed burzą snów letnią.

Lecz oczy stoją pyszne na klifach w marzeniach.
Co pierwsze blask rozetnie: mnie? czy ową kaźnie
Wieszaną szubienicą słoneczną na cieniach,
I wzniosłą na gonionych obłokach w marazmie?

[Ran_Gis]

- póki klif nie runie.. pięknie.. uciekam.. pozdr. R