Deja vu

[Marek M]

Deja vu uczucia?
Ależ to jest blaga!
A przecież nią nie jest
i nawet nie zdrada.

Ty?!

Jak wtedy. Wciąż śliczna,
tak nieco zalotna,
tak jakby liryczna,
miłością zroszona.

Czas stanął i zadrwił
i bawi się chwilą.
Obraz, rzeźba, dzieło…
Czyżby Wenus z Milo?

Nie! Wcale,
bo uśmiech,
bo oczy,
bo zapach,
bo…
bo właśnie to.

Po dwakroć uderza
i trafia uczucia
piorun, a olśnienie
ogarnia bezbłędnie
tak samo jak wtedy,
przed laty, niezmiennie
gorąco i mocno,
niezwykle namiętnie.

Ty nie wiesz,
nie czujesz,
nie cierpisz,
bo niby dlaczego?

Nie marzysz,
nie błądzisz,
nie szukasz,
bo czego?

Omamiasz,
olśniewasz,
zniewalasz
tak lekko.

Odpływasz,
odchodzisz
i znikasz
daleko.

Jawa? Nie!

Moje myśli we śnie splątane,
to Twoje obrazy skradzione,
w ramy osadzone – intymne.
Te same jak kiedyś. Nie inne.

Uczucia, emocje.
Emocje, pragnienia.
Cóż z tego? I tak to
niczego nie zmienia.

Deja vu, mon amour.

A gdybym tak lustro
skierował w Twą stronę
i odbił pragnienia
Tobą wyzwolone?

Gdybym…