wiosennne rykoszety..

[Ran_Gis]

uderzają
najmocniej w dawnych
znajomych miejscach
w mózg włażą
za gardło łapią
nie pytając czy można
przyśpieszać wtedy trzeba
w inne ulice skręcać
i za siebie nie oglądać
ścięta dla mnie zawalona
pień z daleka twój omijam
czasem zapominam
i jak długi lecę
w zawaloną ziemię
do obtartych kolan
obijam się ciągle
w szklance wspomnień po tobie
rozprzestrzeniasz się we mnie
wiosennie bezszelestnie
w pijane ramiona
wchodzisz coraz głębiej
i wiem którejś nocy
dojdziesz do końca
niebieskich rozgałęzień
naprzesz na opuszki palców
i wyjść zechcesz na zewnątrz
co wtedy..
kiedy przez bramę
ogromną
wypuszczę w ciemność
zaproś mnie do swoich snów
z brzegu miejsce zajmę
swoich nie mam
nie śpię
gapię się w pionową noc
przez ciebie właśnie
wiadrami słów
co dzień od rana
pożar po tobie gaszę
pierwszy większy
pożar kochania
o tobie te wiersze
za co nie wiem
bierz je
jak chwasty rosną we mnie..

[luna_]

@Ran_Gis

Ot i przetrwałeś Ran. Zostawiłeś kawałek siebie na zielonej "łące". Zostawiłeś drogowskazy. Dziękuję.