Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jak dobrze, że mamy szkło żaloodporne
Przedpokój do spania i filmów urywki
Że dzieci niektóre obdarza Bóg hojniej
I trocin nie muszą wybierać z półmiśka

Jest znośniej, gdy ma się pożywe jedzenie
Alcohol apetit, a czasem i umiar
Choć lepiej do gardła najgorszą lać breję
Niż wić się i kwilić mam kuku, mamuniu

(Oj, ciulku, posłuchaj, to kosa - sierp prosty
Co gwiżdże gdzieś obok kawałek Umnieraj
Istotne jest tylko, jak duży to odstęp
I czy nam wystarczy ruchanek sumienia)

Opublikowano

ja tylko z anegdotką a propos tytułu:
dziewczęcy świat przesiąknięty jest różem, między innymi stworzeniem zwanym "hello kitty". każdemu na pewno przynajmniej obiło się o uszy zjawisko hello kitty. hasło zamaszystym, bladoróżowym dziecięcym pismem, oprawione w pyszczek nibykotka z jakiejś kreskówki made in china. pojawia się na zeszytach i przyborach rysowniczych. zabawne, jak po podstawieniu kilku liter do hasła może nam wyjść jeszcze większy bałagan: hitler kitty.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Widziałem kiedyś na zdjęciu jak jakaś fanka tego kotka przerozdobiła nim ferrari. Jak to się mówi? www.szal.pl?
No dobra, tytuł mnie nie wyszedł, a co z resztą wiersza? ;)
Opublikowano

Donie:

Nie bardzo rozumiem związek tytułu z resztą wiersza. Ale wiem, że nie wszyscy nie wszystko rozumieją. Nie muszą. Ważne, żeby skonstatować w finale: Podobało się czy nie.
Podobało się. Gra słów - oryginalna, rymy - doskonale wyrafinowane, bo tylko przybliżone.
Jak zwykle - pomarudzę na temat inwersji. Maruda jestem. Wiem.

Cieplutko, Para:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Wiersz rymowany jakimiś tam prawami się rządzi i nie zawsze można w nim pozwolić sobie na pełną swobodę.
Ujmę to tak, że trzeba iść na ustępstwa względem poszczególnych wersów jeżeli jest to korzystne dla całości.
To taki rodzaj handlu wymiennego z tym że u mnie następuje on nieświadomie, bo pisząc już myślę w rytmie wiersza
i nie zastanawiam się jak językoznawca nazwałby taką czy inną konstrukcję jaka akurat mi wyszła.
Chodzi zwyczajnie o to, aby wyjść na swoje, co w przypadku wiersza rymowanego oznacza
uporządkowanie tego brudelu, który autor ma w głowie, ale w taki sposób, żeby brudelem pozostał.

No :)

A co do tytułu to jest tak samo na doczepkę jak Psychiatrick, tyle że dwa razy mniej trafny.
No ale w sumie tekst traktuje też o uciekaniu w różne bueno przed myślą o tym, że coś nas zabija,
bądź uciekaniu się do bueno, które nas zabija (masło Masłowskiej, wiem).

Ech, każdy ma jakiegoś małego głoda, którego musi dokarmiać ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witaj - serdecznie dziękuje za miły komentarz -                                                                                       Pzdr.usmiechem. Witaj Robercie - fajnie że mocne i prawdziwe - dziękuje -                                                                                                       Pzdr.
    • @Robert Witold Gorzkowski - dzięki - 
    • Wrogowie mnie otaczają. Brak mi brata do rozmów i cichych chwil zadumy,  ciągnących się jak  zaduszne, listopadowe godziny.  Brak mi do szabli i szklanki, przysłowiowego Węgra. Mój przysiół, fortecą z lodu i kamienia. Granitowa wieża góruje wśród nisko osiadłych, stalowo połyskujących. Pierzastych, skłębionych bałwanów. Patrzę na ziemię niczyją, wyrosłą jak pleśń brunatna  z równo ociosanych górskich zboczy. Tam śmierć dożyna nieszczęsnych rycerzy, co chcieli o łeb skrócić biblijnego Smoka. Uczepieni trokami z haków rzeźnickich do siodeł, pobladłych rozkładem ogierów. Wyklinają w agonii me zdradzieckie imię, krztusząc się krwią i gęstą śliną. A Śmierć odchodzi na przedzie w kulbace. Podkute kopyta końskie, zaczepiają w błotnistej mazi lepkiego śniegu o zapalniki porozrzucanych wszędzie min. Toną pozostawione zezwłoki w tym bagnie  cuchnącej zgnilizną nicości. Nikt nie zliczy dusz pogasłych, na tym upadłym padole. Ich zbawienia ani modlitwa gorliwa ani krzyż osinowy nie wspiera. To pył ludzki, doczesny. Złożony z grzechów drobin.   Mi tylko ciemność,  rozległa po ścianach i węgłach służy. Mi jad wytruł uczucia. Skuteczniej niż wszystkie trucizny Amazonii. Zasypiam w korzeniach drzewa poznania dobra i zła. U mych strudzonych nóg, mówiący językami świata wąż się płoży. Na grubych, dolnych gałęziach  powieszone ciała kobiety i mężczyzny. Bladzi i nadzy. Od pętli jednak w górę. Oczy mają wyjadłe przez mrok. Kruczoczarne. Na licach zaś opuchnięci, nabrzmiali, krwistoczerwoni.  
    • Bardzo dobry wiersz , nawet tytuł niepotrzebny.    Gratuluję 
    • @Tymek Haczka wiersz prawdziwy dla mnie osobiście to taki do którego wracam który kołacze się w głowie i który cytuję sam dla siebie. Co jakiś czas wietrzę swoją bibliotekę z wierszy do których już nie wrócę i choćby to był sam mistrz … wyrzucam bez żalu. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...