wysuszony

[Wenekle Złen]

umieram powoli
tak z dnia na dzień
czekam, aż śmierć mnie wyzwoli
Boże, ja kocham
w każdym słowie i geście
o marzenia, życie się stracham
czemu na me pragnienia, nie odpowie wreszcie?
sunę przez dni kolejne
ociężałym cielskiem, polegnę
pod naciskiem życia- zdechnę
marzę o życiu, wzniosłości, o byciu
a nie o jakimś uczuciu w ukryciu
gdzieżeś lezież osobo rozpadła?
pozwól, abym twe straszne losy odgadła
czyżby twe marzenie znowu się wymkło?
czyżby to drżenie rozpaczą być zwykło?
gdzie twa namiętność postaci szara,
za formę cię nazwę- koszmarna mara!

[Sicza]

Coś w tym jest.
Raczej zakończyłbym kropką, ale to szczegóły. Dużo się dzieje w tym wierszu i to czuć.
Poproszę o następne.