Zimowy sen

[Bronisław Jaśmin]

Pękają szwy tygodnia, pobrzmiewa wiatr łagodny.
Na palcach osadzony nastrajał szwy powiewem.
Przywdziewa grunt sierpniowy kapelusz staromodny.
Do niego wrząca wstążka przywarła krzyku siewem.

Wypełnia ją szarpany cień pośród dziur palących,
Część wstążki kształt oplata a inna znów wystaje:
To dłonie - skrzypce wichru lgnięć łaskę zsyłających,
Koryta świeże pleców, w nich płynął "gór" ruczaje.

Pękają szwy tygodnia, kolejny przyszywany
Przez parę pocałunków: twych warg i rąbków słońca.
Na polach naszej wioski miłości lśnią kasztany,
Choć ludzie to kapelusz na skroniach gleb i pnączach.

[Gość]

A mnie Twój wiersz wyrwał ze snu zimowego Bronisławie ;-)
Pozdrawiam - przebudzona

[Ran_Gis]

' Pękają szwy tygodnia, ' ...nie pękajmy !

pozdr. R