Cisza

[Weronika Żarowska]

Jeszcze wczoraj zakochani
przepełnieni ufnością
nie myśleliśmy o jutrze
ciesząc się teraźniejszością,
biciem serc i wspólną chwilą.
Zakochani.

Więc dlaczego już nie chcesz
mnie posłuchać- jak szepczę,
niczym wiatr pośród potoku
cichy, ginący w mroku,
żalu i pretensji,
- Kocham Cię

Było to nierzeczywiste,
nierealne, piękne, czyste,
ta niewinność i ta siła
była nam obojgu miła.
Niczym róża pośród lodu.
Nierealne.

I dlaczego już nie pragniesz
wtulić ust w moje- jak dawniej
w pocałunku złączeni,
otuleni marzeniem.
W tej miłości nieustanni.
-Jak dawniej.

Byłeś moją światłością,
moim sercem- miłością.
Lecz zniknąłeś gdzieś Mój Miły,
pozbawiając wszelkiej siły.
I pustka. I smutek.
I ból.

I już nigdy nie zechcesz
słuchać jak moje serce
bije tylko przez Ciebie,
dzięki Tobie, dla Ciebie.
Gdy odszedłeś umarło.
I Cisza.