Nędza, moja nędza.

[Łukasz Tarnowsky]

Kimże jestem, skoro nikim jestem.
W życiu nie mam nic i mieć nie będę.
Obcym jest mi szczęście, ludzkie szczęście.
Po to szczęście wciąż wyciągam rękę.

Lecz dosięgnąć trudno, nie dosięgnę.
Odrętwienie ręki bierze górę.
Chyba wnet opuszczę drętwą rękę
I na zawsze już zostanę gburem.

Bo gdy szczęścia braknie, tylko umrzeć,
Zejść z tej Ziemi, może coś to zmieni,
Jeśli nie, to leżeć wiecznie w trumnie.
Wyjściem tylko oddech śmierci.

Odejść jednak nie jest łatwo – chyba,
Brak odwagi nie pozwala zginąć.
Temu w górze rękę nadal trzymam.
Szczęście może zechce szczęściem sypnąć.

Ile można myśleć o tym szczęściu?
Przecież szczęścia nikt na własność nie ma,
Ale mi pisana wszakże nędza.
Nędza piękna, nędza szczera – nędza…


30.11.2010 A.D

[Nata_Kruk]

Łukasz, mam wrażenie, że głównym celem w pisaniu tego wiersza było
zamknięcie poszczególnych wersów w dziesięciu sylabach.
No i jest równiutko, ale niestety, nie przełożyło się to na język wiersza.
Spróbuj może w jakimś innym temacie.
Pozdrawiam... :)