Gwiazdy płoną

[Bronisław Jaśmin]

Gwiazdy płoną.
A dla kogo?
Czy ktoś teraz widzi mnie?
Wiatr powiewa.
Drzewa stoją.
Kocham tak jak mój krok cień.

Na ulicy w szosę chodnik,
wepnie odrzucone twarze.
Gwiazdy płoną, wiatr powiewa,
bije dzwon wśród gwiazd oparzeń.

Zakażone niebo w sprutych
miejscach gwiazdy powystawia,
jak strażników miast umarłych.
Ich imiona mgłą odmawia.

Gwiazdy płoną, wiatr powiewa,
twarz rozpinam na dwóch drzewach,
oczekując że z nich któraś
spocznie na tym mdłym hamaku
i przepali go wzmacniając.

I ugasi hamak mokry,
nim rozerwą się godziny
przeliczane ziarnkiem piasku.

Gwiazdą płoną, wiatr powiewa.
Ile w łzach zostało niebios?
Drzewa stoją. Ja podbiegam:
zbieram gwiazdy, wiatr i drzewa.

[Ran_Gis]

'...wśród gwiazd oparzeń ' oparzyłeś mnie tym wierszem...

do przodu ! Ran