(Zapomnij kwiecie kroków...)

[Bronisław Jaśmin]

Zapomnij kwiecie kroków mych nieurodzajów,
gdy palce ci wydały słów prześwitywanie.
Co będzie gdy korzenie drzewa twoich spojrzeń,
tak wrosną, tak głęboko w moje oczy nagle;
a twoje drzewo uschnie, schnąc ochroni warstwy
grud w sobie, w czas dnia kaźni jasnego zapalenia.
Zostanie we mnie korzeń - epitafium twych przebudzeń,
niepokoi i trwóg z których zwierzałaś się kometom.
Zostanie we mnie korzeń - epitafium twych przebudzeń,
bez potrzeby strudzenia siebie poświęceniem.
Zostaną całe szczęście nie spętane serca.