Rozstrzelani

[Dawid Gawlik]

wyrwano ich nagłym szarpnięciem
dzieciak wnet zalał się łzami
z dorosłych piersi świst lekki
jęk zawodu-więc cichy

oto wyszarpani

w ich głowach próżnia bolesna
drgają kikuty myśli
ich sine usta zaspawał Bóg
co miłuje ciszę
ich oczy pełne kamieni
i brunatnych liści

bo pierwsza odeszła nadzieja
choć umrzeć ostatnia miała
i nikt jej nie podtrzymywał
gdy w proch upadała

zdumiona twarz dzieciaka
zadaje nieme pytanie
nie odpowiedzą mężczyźni
ślimaki na drut nadziane


ich ciała już pochylone
w ukłonie przed kolbami
ostatnia chwila by wybaczyć winy
i huk
konstrukcja człowiecza się chwieje

oto rozstrzelani


już ulotniło się z nich uczucie
napięcia i trwogi
coraz wolniej pracuje mechanizm
ich nerek i wątroby
z porzuconych korpusów
wyciekły marzenia i plany
leży pod ścianą niemy gruz ludzki


poskręcany

[Dawid Gawlik]

Napisałem ten wiersz zafascynowany cyklem obrazów Andrzeja Wróblewskiego
Rozstrzelania, ich emocjonalna siłą i przekazem.Polecam!

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jak na moje widzimisię w miarę ciekawy i przyzwoicie napisany utwór. Chociaż w pierwszym momencie odrzucił mieszaniną uczucia z ostatnią anatomiczno-industrialną strofą.
Pozdrawiam.

[Baba_Izba]

Dla mnie wiersz zbyt dosłowny, ale nie przejmuj się moją opinią.
To samo pisano w recenzjach o książce "Na Zachodzie bez zmian" E.M. Remarque'a.
Pozdrawiam
- baba

[Amelia Pankiewicz]

Jak dla mnie- cudownie. Nie mów mi, czy o to chodziło, ale gdy myślę o moich braciach i siostrach rozstrzelanych w Oświęciumiu to... mam ochotę czytać Twój wiersz od nowa i od nowa...

[Dawid Gawlik]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję