budowlana mimika dwojga

[BlackSoul]

na końcu możemy się obwiniać za
przesolone łzy i zbyt kruche podniebienie
do rozgryzania twardych problemów

uczucia przestały się mieścić
w rękach, przedpokój wypełniony kolorem
kości słoniowej jakby miał się przebudzić
w prehistoryczne zwierze niszczące nam dach
tylko ten jest wciąż cały - w końcu
niszczeje się od podstaw

[Gość]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dość ciekawy treściowo (jestem budowlańcem i mnie zwiodło, he he) utwór.
Zastanowiłbym się jednak nad:
1) "twardych" - jak problem to i tak jest najczęściej twardy no i wynika z "kruchego podniebienia"
2) "się mieścić" - nie lepiej "mieścić się"...?
3) może tak: "jakby miał przebudzić prehistoryczne zwierzę (...)" - bez "się"
4) zamiast "tylko ten" - "tylko on" i bez "wciąż" cały wers jako oddzielny od reszty pod warunkiem pkt 5)
5) bez "w końcu niszczeje się od podstaw"...

Pozdrawiam.

Ps: aha i tytuł może "mimika dla dwojga"....

[Anna_Para]

zwierzę - musi mieć ogonek.
Poza tym - wiersz jest interesujący, intrygujący, i dość sprawnie napisany. Cieplutko, Para:)

[Tomasz_Biela]

na końcu możemy się obwiniać za przesolone
łzy i zbyt kruche podniebienie
do rozgryzania twardych problemów

uczucia przestały się mieścić w rękach
przedpokój rozlany kolorem kości słoniowej
jakby chciał się zbudzić w zwierzęciu
niszcząc nam dach
tylko ten jest wciąż cały - w końcu
niszczeje się od podstaw /


ja bym wprowadził takowe zmiany które myślę nie zagrażają wierszowi /

zgrabna refleksja / dobrze było być /

t