Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zakład fryzjerski

Mumia Abu-Jamal
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Mumia Abu-Jamal

Mumia Abu-Jamal

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Ludzkich myśli cebulki wydają plony
na włosów kształt. Rosną cienkie,
lecz jakże trwałe, nawet po zgonie
dłużą wciąż tematów pasemka.
Warto też czasem takowe rozczesać
grzebieniem zasad, pomimo straconych
wątków, bo gdy myśl z myślą się
miesza, to niekiedy aż trzeba ściąć
całe ich setki gordyjsko splecione.

Nie lubią, gdy je farbować nastrojem,
tak często różnym. Wolą swój kolor.
Na końcach wnioski, gdy się rozdwoją
warto ukrócić tam, skąd się biorą.
Dłuższego zaś myślenia efekt
może kłopotem być, zakrywać oczy,
ograniczać widok, lecz przyjemnie,
dobrze być człekiem z wyróżniająco
długim mądrości warkoczem.

Każda jednak mądrość nie jest taką
samą. Są różne odmiany jej i różne
też mody. Błąd, gdyby peruką
ksiąg ją zastępowano, kiedy łysienie
głów nie wyklucza brody. I, gdy
każdego dnia na ciszy fotelu zabieg
wyznacza nam ludzka natura warto
szeregiem szarych komórek fryzjerów
otoczyć się i zadbać o fryzurę.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      Dziękując za waszą poezję

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Leszczym dziękuję
    • Migrena
      Labirynt

      Przez Migrena · Opublikowano

      Noszę w sobie miłość jak galaktykę zamkniętą w dłoni: rozżarzoną, pulsującą, bezkresną, a jednak ukrytą w katedrze mojej duszy. Każde uderzenie serca to eksplozja gwiazdy, której światło nigdy nie wydostaje się na zewnątrz. Czuję metaliczny posmak na języku, gdy duszę krzyk. Pragnę cię jak ziemia pragnie deszczu po tysiącu lat suszy. Moje wnętrze jest dżunglą o wyschniętych liściach, które drżą, czekając na twój dotyk, ale gdy wyciągam rękę, palce cofają się do cienia. Moja miłość jest jak wino w szczelnej amforze: ciemne, ciężkie, soczyste, gotowe, by zalać świat tysiącem smaków, a jednak więzione, sączące się tylko w moje własne gardło. I dławi mnie, i upajam się nią samotnie, aż staję się pijany ciszą, ciszą, która ma zapach starości. Duszę się sobą. Tłumię każdy krzyk, jakby moje gardło było lochami, gdzie wrzeszczą skazańcy – a nikt nie słyszy. Świat widzi pustkę, ty widzisz twarz, lecz nie wnętrze, które pulsuje jak ocean. Bo moje wnętrze to labirynt: pełen zakrętów, pełen ślepych zaułków, pełen kryształów, które świecą tylko dla mnie. Chciałbym rozpaść się w tobie jak burza w niebie, rozlać się deszczem po twojej skórze, stać się płomieniem w twoim oddechu, stać się powietrzem w twoich płucach. Chciałbym krzyczeć miłość w twoje serce, aż ziemia pęknie, aż morza się wzburzą. Ale zostaje tylko szept, który ginie w powietrzu jak pył. Bo każdy mój przymus to ogród nocą: kwiaty drżą, lecz nie otwierają się przed światłem, boją się, że wschód słońca spali ich delikatność. Tak samo ja – boję się, że moja pełnia miłości roztrzaska mnie na kawałki, jeśli spróbuję ją wypowiedzieć. A jednak we mnie rzeka wzbiera – gorąca, soczysta, obłędna, pełna namiętności, pełna światła, która domaga się, by rozlac się w tobie. Lecz jej koryto jest zamknięte, a ja jestem więźniem własnej tamy. Moje serce to meteoryt: pędzi, płonie, ale nigdy nie dotrze do twojej ziemi. Moje serce to śnieg w sierpniu: zbyt kruchy, by przetrwać. Kocham cię całym sobą, choć nikt nie widzi. Kocham cię tak, że mógłbym rozerwać niebo na pół, a ty wciąż widzisz tylko ciszę. Bo jestem introwertykiem: więźniem własnych murów, strażnikiem własnego ognia, ogrodem, którego kwiaty boją się światła, rzeką, która nie może wylać, ogniskiem, które pali, ale nie daje ciepła. A jednak – w tym ogniu, w tej rzece, w tym ogrodzie, w tej ciszy, która krzyczy – drży prawda, której świat nie zna: że introwertyk kocha najsilniej, bo kocha w samotności, bez świadków, bez dowodów. Kocham jak echo w katedrze, którego nikt nie słyszy, ale które wypełnia całą przestrzeń. I choć świat nie usłyszy, choć ty nie zobaczysz, moja miłość błyszczy w mroku – jak brylant ciszy, który istnieje, choć ukryty, i którego blask jest większy niż wszystkie słońca razem wzięte.
    • Leszczym
      Dziękując za waszą poezję

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski Bardzo ładne i zgrabne podziękowania :) 
    • Robert Witold Gorzkowski
      Aktywne niesłuchanie

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Marek.zak1 tak zwłaszcza z Marysią oj my faceci uwielbiamy te słowne zabawy.
    • Robert Witold Gorzkowski
      Dawniej żyło się lepiej

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Marek.zak1 to prawda zwłaszcza ta ludzka.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...