epidemiologicznie

[Vi Dal]

z moich okien widzę góry sznurujące horyzont
a ponad nimi bezchmurze.
w okolicy leniwie przeciągają się koty
mruczące rude nawoływania o świcie
i szumi przelotowa ulica.

jestem dzieckiem
kurczącym w dłoni miliony zabawek
z których żadna nie ma wartości
wyczekującym prostych słów

widzę milczących ludzi
i Mojry z ich cieniami w dłoniach
jak czas w okamgnieniu.

jestem dziewczyną o króliczych oczach
wystraszoną objętością własnych ud
wsłuchaną w neonowy pomruk miasta
w bezlik rozmów i rytm pop-artu
zagraconą wewnętrznie bez oddechu.

widzę podpełzające do moich okien
srebrne światło nocy
oszronioną szybę i migotliwe odbicia mnie
rozmytej w trzech obrysach.

jestem staruszką
przesuwającą w dłoni paciorki różańca
z zacerowanym sumieniem
po przejściu przez zadany ból
i odczuwany głód człowieczeństwa.

[Marek Konarski]

Ładna i wciągająca narracja, z przeciążoną i zbyt "głośną"puentą (sumienie, ból, człowieczeństwo) -warto tam jeszcze pomajstrować :)

[Vi Dal]

Dziękuję serdecznie za komentarz. To, co się spodobało mnnie cieszy, to, co zrwóciło uwagę by pokombinować zostanie przemyślane. Pozdrawiam.