Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Urwane carpe diem

kwiatuszek94
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

kwiatuszek94

kwiatuszek94

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

lód śmieje się skrzypiąco
pod pierzyną miękkich kroków
wnikam w gęstwinę
migotliwych iskier bieli

śnieżną strunę radości
rozdziera kakofonia płaczu
ból biegnie cienkimi kanałami żył
zaświadczając o kruchości
łagodnego łuku ust

bezkreśnie oddźwięczam umysł
bezkreśnie dźwięk wraca

Agnieszka_Horodyska

Agnieszka_Horodyska

Opublikowano
Opublikowano

"Pod pierzyną miękkich kroków", "(...) kruchości/łagodnego łuku ust"...
Wiersz bardzo przypadł mi do gustu i wywołał, poza skojarzeniem z haiku, coś, czego nie wywołał jeszcze żaden inny wiersz :-) I, jeśli dobrze go zrozumiałam, to myślę, że jest w nim mowa o tym, czego kiedyś bardzo często, a teraz rzadziej doświadczam. Że zaczynam się czymś zachwycać, tonę w jakiejś pięknej chwili i to jest nagle przerwane, i jest gorzej niż przedtem. Nie mam zastrzeżeń i gratuluję :-) Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jacek_Suchowicz
      Przypadki przypadków

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      jest pomysł i to fajny podoba się pozdrawiam :) ps: miejscowy kupiec Miejscownik opowiedział o tej historii lepiej:  Miejscownik kupiec opowiedział o tej historii - sens ten sam
    • Gosława
      Lucyna

      Przez Gosława · Opublikowano

      Lucyna strąca krople z jesionki wełna chrzęści pod palcami niczym zlepek waty tej samej która zalega we framugach okna na głogu przysiadła sójka patrzy na świat spode łba tylko turkus gdzieniegdzie przebija na skrzydłach aż żal puścić ją wolno opasłe gruszki tłuką ziemię cóż ona winna że leży odłogiem zamiast rodzić raz po raz już nawet chrzan zwinął zieloność by nie zakłócać przeobrażenia w taki dzień nosisz w sobie pleśń rozgarniając zgniłą przestrzeń niby zwyczajnie podzielność uwagi między ich troje
    • Jacek_Suchowicz
      Jak świetlik

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      gdy świetlik gaśnie to go rozpal bez ograniczeń jest wyobraźnia daj siebie innym wśród nich pozostań bo na samotność są przyjaźnie :))
    • Berenika97
      Jak świetlik

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @E.T.   Piękny wiersz napisałeś – o pragnieniu bliskości i o tym, jak wyobraźnia potrafi utrzymać przy życiu nadzieję.  
    • Berenika97
      pofetyszyzujmy się poetycko. na parapecie.

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Wow! To frapujący wiersz. Zestawienie aktu twórczego z estetyką BDSM jest niezwykle mocne i odświeżające. Tak o relacji z samym słowem, o dynamice władzy między autorem, tekstem a może i odbiorcą to jeszcze nie czytałam. "Klaps na goły wers" to genialny obraz - aż chce się spersonifikować ten wers. Fajnie przechodzisz z roli dominującej do uległej - raz autor panuje nad materią słów, a za chwilę staje się niewolnikiem własnej wizji czy idei. "Trytytkowo" - nie da się łatwo takiej więzi rozerwać. (W kryminałach teraz sprawcy używają wobec swoich ofiar trytytek - są niezwykle skuteczne). Ostatnie trzy wersy ("głębiej i mocniej, / lekko / nierealnie") połączenie intensywności, bólu i wysiłku z poczuciem lekkości i odrealnienia to kwintesencja momentu, w którym wiersz wreszcie "działa" i zaczyna żyć własnym życiem. Pisanie to akt totalny – angażuje nie tylko intelekt, ale całe ciało i psychikę. Pozdrawiam -y. :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...