Droga donikąd

[Konrad Cauder]

Zgubiony człek przybywa do wyroczni
Składając na jej ołtarz odwieczne pytanie
Błądzi w poszukiwaniu własnej tożsamości
Broczy po kolana we krwi wrogów pokonanych

Jego imię zatracone w życzeniu nieśmiertelności
Znane jedynie strażnikowi jego tysiącletnich wspomnień
Kroczy przed nim ścieżką wydeptaną przez cienie
Więzione teraz przez żale jego śmiertelności

W fortecy wzniesionej przez ból i gorycz
Mieści się komnata, gdzie przebywa wieczność
Naprzeciw niej wkrótce istota stanie
I zakończy cykl nieustannych odrodzeń

Wyrocznia zamilkła, w zadumę zapadłszy
Opuściła powieki na wciąż zmęczone oczy
Przeczącym ruchem głowy odpowiedziała człekowi
Że jego życzenie nie odnajdzie dziś spełnienia

Bo
Cóż może zmienić
Naturę człowieka?