Zgłoś

Miłość! Jak jedwab - na ciele - spojrzeń, miraży nieskończenie wiele. Kwiaty majowe, głowa pochylona szuka w Twych rysach rysu Apollona.   W objęciu, w uśmiechu, wśród gier, słychać cichy szelest, tylko cichy szmer, wśród słońca fanfar, wśród dzwonków, wśród tanów, tętni i wybrzmiewa pieśń wiosny łanów.   Dech rozedrgany, a dłonie zwilżone, usta rozwarte, a oczy zmęczone. Wzrokiem wodzimy po całej przestrzeni, sobą - jak ułomkiem chleba - karmieni.   Biel skóry, czerwień - wyrwana przed ciało, cisza świata, co krzyczy - mało, mało! Zerwać, wyszarpać, napoić, ukochać, zjednoczyć się, by potem znów szamotać.   Dwa pawie, pazury, mrok i tortury! Światło! Ach - to już! I choć nad rankiem słońce blaskiem wita, wśród nocy Erosa róża zakwita.   Porzuć myśli, porzuć słowo! Tylko w szeptach, różę pochwyć kurczowo - rwij ją w szale, chciej wyszarpać jej słodycz! Tylko gniew zachowaj - i krzycz!

@Jacek_Suchowicz świetne :) Dziękuję Jacku :) @Migrena bardzo Ci dziękuję :) @Berenika97 cieszę się, że tak go odbierasz. Skoro tak czujesz, to znaczy, że wiersz działa :) Dziękuję pięknie :) @Nata_Kruk mam nadzieję, że dobrze Ci się wydaje, dziękuję Natko pięknie i dobrego dnia :) @Robert Witold Gorzkowski fajnie, że to zauważyłeś :) dziękuję :) @Nata_Kruk @Annna2 dziękuję Aniu, miło mi, że tak uważasz :) dobrego :)

@Nela Przejmujący wiersz. To obrona organizmu przed nagromadzeniem zbyt dużej ilości złych emocji. Życzę by z każdym dniem jaśniej świeciło słońce

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

. Pozdrawiam serdecznie, póki co pisz wiersze:-)

Gatunek mowy wiązanej - bajka   Łukasz Jasiński 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.