cztery ściany

[angela xx]

Cztery ściany cztery ściany
I dzień z życia wyrwany
Jak kartka zabazgrana słowami
Które miały być wierszami
Z głębi duszy wydobytymi
Nad wyraz bezcennymi
O wartości przeogromnej
I pamięci wiekopomnej
Lecz kartki się wyrywa po to
Aby je wyrzucić w błoto
By nikt nie odkrył ich treści
I nie podał dalej wieści
Bo wiersz napisany w samotności
To droga do wewnętrznej nicości
Która pudełka ma formę
Bezcel uważa za normę
I zamyka autora jak w tym pomieszczeniu
Niby otwartym ale jest jak w więzieniu
Można tylko patrzeć i myśleć o życiu
W którym się nie uczestniczy bo siedzi się w kiciu
I tak całymi dniami
Między tymi ścianami