Wyznanie pobratymca w twórczej krwi Goethego

[Bronisław Jaśmin]

Wśród grabów wyrywając z traw wschodzące śpiewy,
Stóp stropy związywałem liną słów zerwanych.
Od huty mocowanej klingą, traw i mewy,-
Śpiew milknie zawodzący, ocaleń zraszanych.

A huta nakarmiona surowcem z kopalni,
Zamyka piec - dwa wrota. Żar nadal w nie stuka.
I znowu metan okiem przetoczył polarny,
Chód który jest dla myśli trawą jak posucha.

Otwieram impet huty - moc trzaska za cicho.
Niech spali znów, przetopi, dal świata za sobą.
Bo będąc jak schłodzone, kamienne porohy,
Przepali Sicz serc w metal, w mej mowie za tobą.

Surowiec jest diamentem, lecz węglem się nazwał.
W park grabów ciągnę stopy - w pogwałcenie śpiewów.
Wyrwałem do korzeni hutą - z młotów krtani,
Narzeczem szum trawiasty, jak serca z mych siewów.

Gdziekolwiek bym się udał - zostawiam wulkany,
Lub stożek napuchnięty, czyli krwi wnętrzności.
Nie u mnie ma dojrzewać, ich kołnierz podlany.
Czy gwiazdy dojrzewają, by pęknąć z miłości?

Omijałbym prócz grabów biel kabotynizmu,
Sianego kręgosłupem brzóz patrzących wiatrem...