Noc zapada...

[Bronisław Jaśmin]

Noc zapada. Ulga. Mrok nie krąży zgiełkiem.
Noc jest kamuflażem, dla gęstszych dusz mroków.
Noc przed zimnym głazem, kładzie wargi z dźwiękiem.
Ziąb kamiennych godzin krwawi z jej uskoków. -

Kładzionych na wytartym świeżo, mym zegarku.
Zbroczony nocnym tchnieniem, gubię własną smołę.
Zapada w głębię nisko bez mojego karku,
Uznając, że w przestworzach ptak ma wolną wolę.

Że orząc chmur zagony sierpem pary skrzydeł,
Na lądzie jest, choć w chmurach, by wydały plony.
Jest bliżej słońca, zatem chwyta dzień do sideł,
Lecący ptak, swym gruntem... Sianokosów zgony.

Ustaje noc. Tkam smutek porcelaną parków.
Zawyją we mnie mroki. Słońce się przeżegna.
Ponownie w tymże znaku ciągnąc bez ustanku,
Kolejny cień... tym razem, blaskiem mój pożegna.