śmiałam się z Twoich grzechów

[Poskromiona Złośnica]

śmiałam się z Twoich grzechów
zamknęłam w klatce sumienie
teraz płaczę, bo czas uciekł
z mojej puderniczki

nawet w lusterku widzę jej twarz
a świat oglądam przez palce boga
wylałam atrament na kartkę myśli
w kałamarzu ukryłam złość

policzę wszystkie gwiazdy
zabiorę śmierci płaszcz
schowam pod nim pragnienia
wbiję paznokcie w codzienność

z odrapanych ścian ułożę
kołyskę dla ciebie
zostanę kochanką wiatru
a wokół szyi owinę tęczę

[Ona_Kot]

słowa, słowa, słowa...
a gdzie jest treść?

widzę całkiem ciekawe zestawianie słów
tylko gdzie przekaz?

tym razem będę na nie
bo to taki bełkotliwy poemat o niczym

pozdrawiam

[Klaudiusz]

jedynie tytuł i wers z paznokciami się ratują - reszta niestety bardzo odgrzewana - czyli zestaw bardzo banalnych zwrotów (pytanie: kiedy autorka ostatni raz z kałamarza korzystała, że aż go w wierszu umieściła ? - przez takie słowka wiersz staje się całkowicie sztuczny - zlepek zdań które zapamiętałaś z utworów przerabianych na j.polskim: "wylany atrament", "liczenie gwiazd" "kochanka wiatru" czy "owinę wokół szyi"... to błąd - wiersz będize dobry jeżeli będize TWÓJ, a nie jeżeli "wpakujesz" tam kilka fragmentów które pani na polskim powiedziała że są "ładnym metaforami"...
rozpisalem się - bo mam wrażenie ze mogłoby być dobrze gdybyśnie starała się na siłę (i kompletnie niepotrzebnie) upodobnić swojego wiersza do jakiegoś dizwnego wzorca...