Sonet nieszczęśliwy

[Bronisław Jaśmin]

Oddałeś mi wejrzenia - kamienne z piramid,
Uszedłeś drogą źrenic, rzuciłeś powłokę.
Lecz ona jednym skrzydłem powiada: zawlokę,
Cień jego z gwiazd wypatrzeń, w błękitny aksamit.

I rzucił swą powłokę: srebrną drogę mleczną,
Więc patrzy nie na przestrzeń lecz na własne stopy.
Na próżno me starania - ciemności galopy,
Powłoka (we mnie) pełnią róż tułaczką wieczną.

Oddałeś mi wejrzenia, i zostały cienie.
Pomniki bezlitosne, piedestał przyrody.
Ten we mnie gdy zaglądam w oczy wielkie niebios,

Przypomni nożem spojrzeń, że nurt i kamienie,
Czczą jego - pory roku, jak on bez pogody,
Bo tego który kiedyś spał w kołysce mojej.

A jakiej? Gdy w rozterce róże mkną na chmury.
Gdy niebo w nas tęskniło był w kołysce źrenic.

* Po poprawkach (żeby nikt nie miał wątpliwości) utwór nie jest już sonetem.

[Biała Lokomotywa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo się zawzięłam, bo widzę, że próbujesz mocno. Wyboldowane wyrazy powtarzają się, a tego trzeba unikać.
Treść, po wnikliwej analizie - wyszło mi, że ktoś spojrzał na Ciebie źle i to jest cel wiersza.
Rymy częstochowskie czyli takie same np. mleczną - wieczną. Słowo "galopy" - nie ma takiego, użyte na siłę, w celu rymu. Mi wówczas przypomina dziwadło.
Proponuję - pomyśleć, co się chce powiedzieć, próbować krótkich form najlepiej niewierszowanych i unikać zbędnych słów, niewnoszących nic w treści, a także unikać zaimków.
Lepiej malutko, ale porządnie. Pozdrawiam i próbuj jeżeli masz potrzebę:)

[Ela_Ale]

Podpisując się bezdyskusyjnie pod Lokomotywą dodam: zaimki, udanie lub nieudanie użyte, rządzą w tym tekście. Jest chropowaty np.: trzeci i czwarty wers - to jakiś dziwny koszmarek. Uprość, powiedz zwyczajnym językiem to, co masz do powiedzenia. Nie będzie wiersz mądrzejszy tym, że dodasz mu słowne wygibasy. Nie mówimy - 'patrzy się'. Zaimek zwrotny - niepotrzebny. Uwagi te piszę wyłącznie sympatią. E.

[Bronisław Jaśmin]

Oczywiście zgadzam się z wami. Jak do tej pory moja przygoda z sonetem opiera się częściowo na improwizacji. Ale już tak mam, że muszę bardzo szybko pisać bo nieraz moje myśli są za szybkie. Ale krytyka twoja Elu i i pani niekoniecznie wąskotorowej jest jak najbardziej słuszna.
Dlatego wyciągam teraz wnioski, które przemawiają, że przed napisaniem utworu stworzę jego szablon, wzór lub schemat, a nad jego planem będę długo dość pracował, nie stroniąc od refleksyjności. Następnie po sporządzeniu takowego planu, zajmę się doborem słów, konfrontując każde z nich do schematu i założeń wiersza. Tak chyba będzie u mnie w pierwszych wprawkach nad sonetem. Z czasem metoda ta się sprawdzi, zajmę się tworzeniem opartym na przemyśleniach (gdzieś tam zapisanych. A wyrazy które są notorycznie powtarzane, co skutek braku doboru stelażu słownictwa. A sylabiczność... rzeczywiście Elu, nieraz jest nadrzędna i przez nią tracimy głowę a w tym przypadku mnie pamięć o podstawowych zasadach gramatycznych.
Pozdrawiam was serdecznie. :)

P.S Mam jeszcze taką prośbę. Chciałbym się dowiedzieć (ale nie chcę być nachalny) z czym się zmagałyście na początku waszej drogi twórczej. Jeszcze raz pozdrawiam.