Potwarz

[Naisir Handemir]

Ciebie przecież nie będzie zawsze...
Uciekam przed tym co czuję.
Drutem oplatam krawędź powiek,
zamykam się, zamykam w sobie.

Ręce? Co tam ręce,
jestem w stanie żyć bez pieszczot.
Hodować lwie paszcze,
w akwarium parę płaszczek
-żeby nie było nazbyt samotnie.

Usta? Czy to na coś więcej potrzebne
niż do jedzenia i mówienia?
Po cóż pocałunki słodkie w smaku.
Gdy można trochę cukrowych buraków...

Może to czas już na nas...
nie będę się wzbraniać,
z resztą wiesz.
To jest potwarz,
jak zwykle przyjęta
w ciężkim milczeniu.

Ja Cię kocham a Tobie
się podobam.
I dziwne że protestuję.

Patrze na ciebie i w oczy.
Łudzę się że uczuć we mnie nie ma.
Według marnego postanowienia.

Kocham się z Tobą.
I przez chwile żyję z nadzieją
na wzajemność.

Czy miłość może być karą
za życie na zbyt odważne?
Za myśli nieskromne?
I czyny niepoważne?
Czy miłość może być kara
za ersatz szczęścia
skradziony pewnej nocy?
Za ciało przedwcześnie
zwieńczone nagością
za dotyk?