Pył

[Bronisław Jaśmin]

1

W suchy pył uderzam czoło,
Zewsząd gruz improwizacji.

Nieudolnie kurz się wspina,
A gruz pod nim w chwiejnej dumie
Siedzi, babrząc się powierzchnią.

Zamknąć oczy, czuć pobieżnie,
Czuć bezpiecznie ekstrakt rzęs.

I wsłuchiwać się w swój sen
Jak motyle liżąc nektar,

Albo świeży, pyłek, pył
Wznosi nadal swą tyranię
I unosi szary tron.

A na zewnątrz przesiaduje,
Na poduszkach moich powiek.

Ale wewnątrz piękny motyl,
Strąca w trawy złoty pył.

2

Och, ja młody i tak słaby
Tu na zewnątrz wobec świata
Lepiąc u bram własnych oczów
W myślach wiertło do mych snów.
Tak głęboko pragnę ręką,
Swoją dłonią, paznokciami
Pył motyli z nich wydostać,
Aby przyćmił metalowy
Nie do zgięcia, kurz i pył
Zanim ich obejmę sobą,
Poza urną zapomnianą
Prochem jakby zigguraty.

Niech motyle ze snów moich,
I w marzeniach, przyszło letnie,
Pyłkiem w trudzie i bolączkach,
Posprzątają szary świat.
Niech ujarzmią gruz i pył...

A ja po nich nie posprzątam.

Pył odkłada się i w sercach,
Pył zamieszka - uzurpator,
W mym domostwie i rozumie.
Pył zamieszka w pyle przeszłym,
W pyle - TERAZ, w pyle - JUTRO...

I się spytać chcę, truchlejąc,
Świecie ...(wróć)... Niebieskie ptaki:
Czemu nasze myśli nigdy
Nie są pyłem unikalnym?
Uzdatnionym jak wodopój,
Gromowładczym jak nieboskłon?
Jak niebiosa, niebo, zwarte
Morze sklepień kopułowych...?
Jak pogromca jasnych błysków,
Przebłyskując przez oczodół?
Jak zgładziciel sił żywiołów
Co za miękko jest mu w grotach?
U mnie pył jest pospolitym
Gadem, ścierwem i odchodem.
Produkuje się on w druku,
W osobliwym, nienazwanym,
Cicho niedookreślonym
W swym pęcherzu rozporządzeń...

Czemu zasiadł na ich trzonie
W rdzeniu beton, gruz i pył?
Czemu myśli jak ogniki,
Nadal błądzą w gruzach swych?...