Otchłań

[Bronisław Jaśmin]

"Gdy długo spoglądamy w otchłań, otchłań spogląda również w nas."

(Fryderyk Nietzsche)


Gdy twarz pod dnem bez granic połączę nicością,
Purpurą szkieł pór roków staje się na twarzy.
I całym swym konarem, całą obszernością,
Rysuje swoje lica - moją twarz - kramarzy.

Płomyki spoczywają padłe w moich oczach,
A tną się gdy przelecą przez suchy knot z powiek.
Jedynie otchłań zdolna świecznik tkać jak rosa,
Bo słowa me świecznikiem nie są w żądle - człowiek.

Stajemy przed otchłanią gdy oczy znów prędko,
Zacisną nam więzienie wewnątrz jak opończę.
Lecz w takim byłbym wolny jak tchórz w zakręt giętko,
Gdy znów swą twarz z otchłanią w nicości połączę.