Wędrujący czas

[Bronisław Jaśmin]

Gdy przyjdzie czas i baszty w dalekie wyzwania,
Nabiją chmur poroża w szyszakach ćwiekami;
To hełm zaświeci blaskiem, pomimo starania:
To w nim szczerbaty zachód schyli liść sosnami.

I sosny oczaruje pierwszy snem samotnym.
Na niebie świeci słońce. Z piwem na alei,
Swe mięśnie ktoś z mięśniami (cieniem rwie nie pod tym),
Bo łącząc się z mięśniami mozaik z kamieni,

Traw, gleb i w wiatr się budząc ujrzy morze katów.
Ta baszta taka sama lecz bez spijających,
Win, winą opitego ruchem w niej łzą czasu. -
Kat chmur krojonych będzie iskrą niewidzących.

*

(...) - Zakąsza mięsień cegieł cieniem drąc gotyckim...