My jednym światem...

[Ola Jakieła]

Wiedząc, że nie spełni się sen, który
Tkwi jeszcze we mnie resztką nadziei,
Jak przechodzę z Tobą przez wonne ogrody,
Tuląc się czule do Twego ramienia
I jakbym słyszała wtedy naszą rozmowę,
Tak cichą, łagodną i pełną niezwykłej wzajemności
To tak jakbyśmy czytali sobie w myślach,
W najskrytszej tajemnicy przed światem,
Wtuleni jeszcze w poranną, jedwabną pościel,
Cudownie zmęczeni rozkoszą miłości,
I te oczy ciągle patrzące jedynie na siebie,
Ogarniające wszystko co zewnętrzne i wewnętrzne,
Wszystko co piękne i jedyne dla mnie, dla Ciebie, dla nas,
Dwóch połówek jednego świata
Dwa światła świecące dla siebie
I rozświetlające swoje nierzadko pokręcone drogi,
A to wszystko, to tylko jedno marzenie,
Jednej, niewiele znaczącej osoby, która
Tu i teraz, siedząc przy tym biurku,
Kreśli te słowa, być może nic nieznaczące jak ona,
Marzenie żywiące się wiarą, nadzieją i miłością,
Że może jednak kiedyś zacznie coś znaczyć,
A świat złamany teraz na dwoje
Stanie się jednym światem!
My staniemy się jednym światem…